miércoles, 20 de noviembre de 2013










Cada cuerpo con su deseo
y el mar al frente.
Cada lecho con su naufragio
y los barcos al horizonte.


MANOA

Ez nuen Manoa ikusi, ez nituen ediren bere dorreak airean,
hango harrien arrastorik inon ez.

Itzal engainagarriek haren mapetan marrazten zuten ildoari
jarraitu nintzaion.
Tigreen ibaia zeharkatu nuen
eta isiltasunaren borborra paduretan.
Deus ez nuen ikusi Manoaren

ez haren kondairaren antzerakorik.

Hegoalderantz okertzen eta sekula atzematen ez den
ortzadarraren atzetik ibili nintzen, beste ezeri erreparatu gabe.
Manoa ez zegoen han, mundu horietatik legoa askotara geratzen zen,
-beti urrunago.

Bilatzeaz nekatuta, gelditu egin naiz,
zer axola niri haren dorreek?
Manoa ez zuten kantuz laudatu Troia bezala
ez zen setioan erori
ez zituzten haren hormak hexametroekin grabatu.

Manoa ez da toki bat
sentimendu bat baizik.


Batzuetan aurpegi batean, paisaia batean, kale batean
haren eguzkiak distira egiten du bat-batean.
Maite dugun emakume oro Manoa bihurtzen zaigu
ia oharkabean.
Manoa zeruertzaz bestaldeko argia da,
amets egiten duena bidean da, ikusi egin dezake
baina maite duena iritsia da azkenik, bertan bizi da.

Eugenio Montejo ("Trópico absoluto", 1982)






Chihuahua, 2013ko azaroak 20

2 comentarios:

Anónimo dijo...

Agur t'erdi Gasteiztik! Ongi izan! Jaime.

Rubén y Aurora dijo...

Al final Txentxo hizo caso a sus seguidores y nos obsequió con texto en castellano. Mila esker!!!
Imaginamos que ya estáis pedaleando en pequeño pelotón rumbo a Guadalajara.
Nosotros tras la breve escapada a Nicaragua, ya estamos de nuevo en Siberia-Gasteiz y nos tocará consolarnos con vuestras andanzas. Bueno Txentxo... muxu haundi bat y recuerdos para el resto del pelotón!!!